Ζωή,Θαύματα και Φύση..

 
 Είναι απίστευτη η δύναμη της φύσης..
Σήμερα πήγα στο βουνό.Στον λόφο που με έδιωχνε να μην πάω ποτέ..Αν και δεν έχω τζιπ,ένα απλό τουτού έχω.Τα κατάφερα!Το έσπασα!Μόνο και μόνο για να πάω εκεί.Και τι να δω?Τον δρόμο διελυμένο (όπως ήταν αναμενόμενο μετά απο τόσες βροχές) αλλά το πεύκο μας ήταν καταπράσινο!Απίστευτο?Τα κατάφερε τελικά και πήρε τα πάνω του..Δεν ξερω..
  Ο κορμός του ήταν,κατά ένα περίεργο τρόπο,μαύρος.Τα φύλλα του,όλες του οι πευκοβελόνες,
που με τρυπάγανε βαθιά,ήταν πράσινες και στην άκρη τους όλες ξερές..Δεν θα είχε πολύ καιρό που συνήλθε..Το κοιτούσα,ήταν σαν να έβλεπα ένα καινούριο δέντρο,σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά.
Σηκώνω το βλέμμα..Ωχ!Που πηγε η Εύβοια?Η ομίχλη την καλύπτει..
 Για άλλη μια φορά η φύση κάνει το θαύμα της....

Σ'ευχαριστώ...

Βόλτα στην Θάλασσα

Σήμερα έκανες βόλτα στην θάλασσα..Έτυχε να σε δω..Μια φυσσαλίδα με ένα συννεφάκι μέσα της επέπλεε στον καθρέφτη του ουρανού..Σκεφτόμουν να την αγγίξω και να σπάσει,να σε ελευθερώσω..Μετά το ξανασκέφτηκα και αναρωτήθηκα:
"Αφού επιπλέει και δεν σκάει,σημαίνει ότι θέλει να μείνει εκεί μέσα!''
Και σε άφησα να χαρείς την περιπλάνησή σου στην μεγάλη και πανάκριβη αυτή 
επιφάνεια..

Πρόσεχε τα ψάρια,πετάγονται απότομα...

Ταράχτηκες Ψυχή μου?

 Ταράχτηκες μικρή μου  Φυσαλλίδα??Μα ήταν τόσο εύκολο τελικά!΄Εφαγες κεραυνό πρωί-πρωί..!Μα είχε τόση πλάκα!Μόνο τα μουτράκια σου να έβλεπες όταν με αντίκρυσες!Ήθελα να γελάσω τόσο πολύ εκείνη την ώρα,μα τόσο πολύ!!Δεν μπορείς να φανταστείς!Έτσι όπως με κοίταξες,με τα πρισμένα απ'τον ύπνο ματάκια σου..Το ήξερα ότι θα σε έβλεπα έστω και για λίγο,αλλά δεν περίμενα ότι θα είχα το θάρρος να κατέβω κι εγώ..Και επίσης δεν περίμενα να μου μιλήσεις!..Κι εγώ ταράχτηκα..Έκαψα την γλώσσα μου όταν πήγα να πιώ καφέ, προσπαθώντας να πνίξω την αμηχανία και τον σπαστικό,ταχύρρυθμο χτύπο της καρδιάς μου.Ήσουν όμορφος και πετούσες σαν τα συννεφάκια που κάλυπταν την ατμόσφαιρα..
 Τί όμορφη και μουντή μέρα σήμερα!Τα πάντα είναι καλυμένα από ένα ελαφρύ στρώμα ομίχλης.Είναι εντυπωσιακό το πώς τα ελαφρυά σύννεφα στέκονται πάνω στην γυάλινη επιφάνεια της θάλασσας,σαν να την προστατεύουν απο κάτι..Σαν να την προφυλάσσουν από μια επικήμενη τρικυμία που έρχεται από τα πέραντα του ωκεανού,από κάπου όπου σίγουρα νερά και ζωντανά γίνονται ένα..
 Τα σύννεφα κι εσύ..Δυο πράγματα που τόσο λατρεύω και δεν μπορώ να αγγίξω..

Αχ Μορφέα,παντοτινέ μου έρωτα..

Θέλω να μιλήσω,αλλά ο Μορφέας θέλει αγκαλιά..
Σκέπασέ με το λευκό σου πέπλο,καλά,γιατί κάνει κρύο..

In my  dreams,I can see you,I can tell you how I feel
In my  dreams,I can hold you,and it feels so real

I still feel the pain   (I still feel the pain)
I still feel your love   (I still feel your love)

And somehow I knew
You could never,never stayed
And somehow I knew
you would leave me

And in the early morning light
after a silent peacefull night
You took my heart away
Oh,I wish,I wish you could have stayed...

Εύβοια..

 

Την μισώ την Εύβοια..
Εκείνα τα βράδια του καλοκαιριού που καθόμασταν
στην παραλία..
Σε τραβούσε..Τι σε τραβούσε?Αφού τίποτα δεν έχεις εκεί..
Στεκόταν εκεί,και με τα λιγοστά της φωτάκια
προσπαθούσε να δηλώσει παρουσία..Αν και σκοτεινή και άφαντη,
της έδινες περισσότερη σημασία..
Το σκέφτομαι σοβαρά..Το επόμενο καλοκαίρι ίσως γίνω Εύβοια!
Να δω αν θα με κοιτάς..
Αν και την μισώ!...


(Μακάρι αυτό το σύννεφο να μείνει για πάντα εκεί,κι αν μπορεί,
θα το παρακαλούσα να κατέβει και πιο κάτω...)

Σαν φυσαλλίδα σαπουνιού...

Τι όμορφος ο κρυστάλλινος κόσμος σου..
  Καλά σφραγισμένος με αλεξίσφαιρα τζάμια που τίποτα δεν τα διαπερνάει..Ούτε ένα ράγισμα για να περάσει η αύρα του πνεύματός μου..Μια χαραμάδα..Θωρακισμένες πόρτες,ερμητικά κλειστές σε κάθε κίνηση,σε κάθε μου πρόταση..
Κρατιέμαι,αντέχω..
  Το φως της μορφής σου φωτίζει τον μακρινό κόσμο μου με υπεριώδεις ακτίνες,
καταστροφικές για το βελούδινο και "τραχύ" περίβλημα του σώματος μου..
Αλλά το φως είναι ΦΩΣ...
  Δεν είναι χειμώνας,κι όμως η συννεφιά σκοτεινιάζει το μικρό μου δωμάτιο,δικής σου έμπνευσης...Σκοτεινιά και θλίψη...Γιατί?
Για μια μορφή που κυκλοφορεί σαν σκιά πάντα πίσω μου,σαν φάντασμα που με τρομάζει,ενώ ξέρω ότι είναι πάντα δίπλα μου.Σαν σύννεφο,σαν ομίχλη που όσο κι αν προχωράω δεν βγαινω απ'αυτήν..Με κυκλώνεις.με πνίγεις.
Θέλω να φωνάξω,μήπως και βγει η ψυχή μου..Μήπως και σπάσω την φυσαλλίδα σου.Μήπως και ταράξω την απίστευτη (και εκνευριστική) ηρεμία σου..
  Να βαρέθηκα?Τι να βαρέθηκα?Να περιμένω?
Δεν νομίζω,μ'αρέσει...
  Κάθομαι ήρεμη και σκεπτική και κοιτάω τον κόσμο από ψηλά.Εκεί,στο πεύκο..Και τί?Σκέφτομαι?Δεν ξέρω..Μίλησε πάλι ο άνεμος και σηκώθηκε η γη.Και έσπρωξε το άδειο και απλανές βλέμμα μου στην πηγή του κακού.Ο λόφος και το πεύκο.Ο λόφος,χωρίς δρόμο πια,
σαν να λέει να μην πάω ποτέ ξανά εκεί.Το πεύκο (πλέον) ξερό,προσπαθεί άδικα να
επανέλθει με σπαρακτικές κινήσεις των χεριών του ζητώντας μου βοήθεια..Άδικα..Εκείνο ζητούσε από μένα κι εγώ από εκείνο..Τόσο τραγικό.Αν δεν του ξερίζωνε το χέρι,ίσως να μην πέθαινε..Ίσως να έκλαιγε για να μην  το πονέσει,καθώς τα δάκρυά του έγλειφαν τα μπλεγμένα του πόδια..
  Άψυχα χαρτιά γέμισαν το γραφείο μου και με πνίγουν.
Θέλω να τα πετάξω,αλλά  είναι η ζωή μου.Η δύναμή μου..

Ζήσε,χτίσε,αγάπα,χαμογέλα,λάμψε,πλημμύρισέ με...





 

Προχώρα να δούμε πού θα πας...

-Σήμερα δεν είμαι πολύ καλά..
Σαν κάτι να είναι έτοιμο να συμβεί,
εκεί που δεν το περιμένει κανείς..
Χαμένη,περιμένοντας.....?
Θα το δούμε αυτό με το τέλος της βραδιάς... 

-Και να!
Συνέβει!Εσείς εκεί,όλοι μαζεμένοι..30?Κάπου εκεί..
Βάλε μια φωνή,εκεί κοντά ημουν..
Πιες,προχώρα να δούμε που θα πας..
Πέτα,ταξίδεψε,να δούμε σε ποιον κόσμο θα προσγειωθείς..
Σ΄αφήνω να πας!
Είδα ότι αν και 30,ο ένας πάνω στον άλλο,ήσουν μόνος..
Βάλε μια φωνή,εκεί κοντά θα είμαι..

Να΄μαι κι εγώ...

Άργησα αλλά τα κατάφερα!
Είμαι περίεργος άνθρωπος..Θα το καταλάβετε!


Ή μάλλον οι άλλοι είναι περίεργοι!



Μια ιδέα δεν βλάπτει,και ίσως να αρχίσετε να σκέφτεστε όπως εγώ...