B+W

Ποσο ακομα θα καταναλωνεσαι;
Ποσο ακομα θα κολλας σαν βδελλα
πανω σε αλλους;
Ποσο θα σε διωχνουν
και ποσο θα μενεις κολλημενος εκει;

Τι ειναι η ζωη σου;
Τι;
Τι ειναι;
Ναι..
Θα διαφωνησω..
Και ξερεις γιατι..

Γιατι ποτε δεν ειδες την χαρα
μεσα στα ματια του αλλου..
Γιατι ποτε δεν εψαξες την χαρα
μεσα στα δικα σου ματια..

Παρατηρησε τι γινεται γυρω σου.
Τοσοι Ανθρωποι
και τοσα ΖΩΑ..
Απογοητευση..
Το ξερω.

Σκεψου πως θα ηταν
αν στο ασπρομαυρο πλανο
των ματιων σου,
ξεπηδουσε ενα κοκκινο.
Ενα φανταχτερο ΚΟΚΚΙΝΟ!
Οι ακρες των χειλων σου
θα ανασηκωνονταν,
τα ματια σου θα ελαμπαν
και θα χαμογελουσαν και αυτα.

Ασπρο-μαυρο.
Παντου.

Και σκεψου την χαρα των γυρω σου.
Μεγαλη!

Σαν την χαρα την ωρα που πεφτεις
στο κρεβατι σου,
μετα απο μια ξενερωτη,
εξαντλητικη και "καθημερινη" μερα
στο γραφειο, οπου ολα ειναι στασιμα
και βαρετα..

Σαν την χαρα του πρωτου ερωτα.

Σαν την χαρα μιας σφιχτης αγκαλιας
που τα δυο κορμια γινονται ενα.

Σαν ενα αληθινο χαμογελο.

Σαν μια αληθεια που ειναι αληθινη.

Κι εσυ;

Ακομα στην χαρα των αλλων ζεις.

Ουτε μια ψειρα στα μαλλια τους.


Εγω, εσυ.
Δεν ειναι εγωιστικο να κοιτας
να εισαι καλα..
Αυτη ειναι η ζωη σου,
αλλιως θα ησουν κατι αλλο..

Και κοιτα μονο να μην γινεις.






Μην φοβασαι μωρο μου
πανω λαμπουν τα αστερια.
Εδω κατω, λαμπουμε εμεις..