Stars Die..

Κι εγω εκει,
στα παλια μας λημερια,
εκει ψηλα στον μαυρο ουρανο
στα φωτεινα αστερια..
Γιατι γραφω για τ΄αστερια?
Το καθε ενα μονο του για παντα,
για οσο παραμεινει φωτεινο..
Φαινονται τοσο κοντα μεταξυ τους
αλλα ουσιαστικα ειναι τοσο μακρυα..
Σαν τους ανθρωπους.

Φωτιζουν οσο μπορουν,
παιρνουν δυναμη απο τον ηλιο
και μετα ζουν μονα τους.
Σαν εμενα.

Τοσοι ανθρωποι κοντα μου..
Τοσα αστερια διπλα μου..
Αλλα ο ηλιος ειναι ενας
και φωτιζει το βραδυ..
Την ημερα κρυβεται  πισω
απο οθονες και πιατινια..
Βγαινει ανα δυο μηνες
να χαρισει το φως του,
την στιγμη που παραδιδω
την ψυχη μου και ειμαι ετοιμη
να απλωσω την λαμψη μου
στο απεραντο μαυρο..

Κι εκει μακρυα που θα παω,
θα φτανει το φως του αραγε?



Κι αν οχι?