Φιλιες..
Μμμ...Σοβαρο ζητημα..Μεγαλο θεμα..
Τις σημερον ημερες ειναι πολυ δυσκολο να καταλαβεις
ποιοι ειναι οι φιλοι σου και ποιοι οχι..
Βασικα ειναι δυσκολο να ξεχωρισεις τους γνωστους απο τους φιλους..
Ολοι παρουσιαζουν τον καλο εαυτο τους μεχρι να τους "ερωτευτεις"..
Καθως εσυ τους "ερωτευεσαι", αυτοι ψαχουν βαθεια μεσα σου
να βρουν τις αδυναμιες σου και εκει αρχιζουν οι πρωτες σφαλιαρες!
Οταν καταλαβουν οτι εχεις δεθει αρκετα μαζι τους, σου δινουν την τελειωτικη μπουνια για να βγεις knock out!
Το απιστευτο ειναι οτι νομιζουν οτι θα τους την χαρισεις για ακομα μια φορα
για τον απλουστατο λογο οτι τους αγαπας
και επισης γιατι δεν εισαι λαμογιο σαν αυτους!
Μπα!
Φιλε μου,για ακομα μια φορα εισαι λαθος!Παρε κι αυτην,παρε και την αλλη!
Και σε παρακαλω,μην κανεις οτι δεν ξερεις απο που σου ηρθε!!!
Ποσο αναισθητος μπορει να ειναι τελικα ενας ανθρωπος που ζεις μαζι του
για τοσο χρονια,του κανεις τα χατηρια,δεν ειπες ποτε οχι,τον βοηθας,
κανεις ο,τι μπορεις να ειναι καλα και να περναει ομορφα,
που δεν σε ρωτησε ποτε αν εσυ εισαι καλα,που να σε κρυβει
και να σε κατηγορει κι εσυ,εκει, να προσπαθεις να σωσεις ο,τι μπορεις,
να γινεσαι χαλι να σε πατησει, και τελικα απο το πατημα να σε λιωνει??
Τι ψυχη εχει αυτος ο ανθρωπος?Αυτο αμφισβητειται!!
Αυτοι οι ανθρωποι λειτουργουν σαν σφουγγαρια!
ΡΟΥΦΑΕΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ!
Κι οσο κι αν τρεχει αυτο συνεχιζει και ρουφαει,ανακυκλωνει τροφη για ζωη!
Με την μονη διαφορα οτι οταν σφιγγεις το σφουγγαρι,
"φτυνει" ο,τι εχει κρατησει,ενω εκεινοι οι ανθρωποι,οσο και να τους στυψεις,
δεν προκειται να βγαλουν ουτε σταγονα!Το σωμα τους διψαει για νεο αιμα...
Εκμεταλλευση..
LIVE TO RIDE,RIDE TO LIVE-Harley Davidson
(Σας φτυνω..)
6 σχόλια:
Πόσο κοστίζει μια βαριά κουβέντα; Ένα απαίσιο μειδίαμα από αυτά που τρέφει τόσο συχνά στα λακκάκια του,όταν με κοιτά. Παρατηρώ με μάτια που καίνε τον ίδιο αυτό άνθρωπο που κάποτε θαύμαζα και μου φαίνεται σαν ένα εμετικό υπερχείλισμα υποτέλειας.
Ναι, γιατί είναι υποτελής στην κυκλοθυμία του και στα ξεδιάντροπα καμώματα του.Είναι ένα κωλόπαιδο με ένα υπερφυσικό εγώ και ένα φθισικό αίσθημα αγάπης για τους άλλους. Είναι τόσο κακομαθημένος που σχεδόν όλοι επιθυμούν να τον χαστουκίσουν. Καμιά φορώ απορώ πως είμαι τόσο καιρό ανεκτική μαζί του και γιατί του τα συγχωρώ όλα αυτά τα απαίσια καμώματα.
Μπορεί να ακούγομαι σαν πικραμένη γεροντοκόρη. Όταν όμως ο λόγος μου βρίσκεται κάτω από την επήρεια του κεντρικού μου συστήματος, που παίρνει διαρκώς φωτιά σαν πετρελαιοκίνητη γεννήτρια,πως μπορώ να βρω καταφύγιο στο ανώτερο εγώ μου και στη μεγαλοψυχία μου, που απλά δεν υπάρχει .Βαδίζω στα 34και βλέπω με τρόμο πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που να μπορώ να τους κερδίσω μόνο με αυτό που πραγματικά είμαι.
Όλοι θέλουν κάτι άλλο από σένα. Ένα κομμάτι δεν είναι ποτέ αρκετό. Κι άλλα, κι άλλα και πάντα άσχημα και βρόμικα,ποτέ διάφανα και περιποιημένα.
Από την άλλη, παρατηρώ πως υπάρχουν απίστευτα πολλά όρνια που ορέγονται τη ροδοκόκκινη σάρκα του νου μου και με τα δικά τους ξόρκια με κάνουν να τους προσέχω και να πέφτω σαν σιδεράκι στο μαγνητικό πεδίο τους. Αυτό με κάνει να κολλάω άπρεπα σε αυτούς,να τους προσέχω και να ερωτεύομαι πάνω τους αυτό που εγώ δεν έχω και δεν είμαι.
Έτσι τείνω στο να γίνω πάλι μια σκοταδόψυχη σκύλα, μια ερεβομανής,που για να λυτρωθεί από την τύφλωση του σκότους αναγκάζεται να γράφει για ευνουχισμένα βλέμματα που δεν μπορούν να δουν τίποτα από αυτά που τους δείχνει αυτή. Εγώ δηλαδή.
Αναγκάζομαι να γράφω για κορίτσια που μοιάζουν με ξέπνοες πεταλουδίτσες της νύχτας,που αν αγγίξεις για λίγο τα φτερά τους και πάρεις την καφετιά τους πούδρα,θα ξεψυχήσουν. Για αγόρια που κοιτάνε μόνο την πάρτη τους και μοιάζουν τόσο με αρσενικές πουτάνες,για δουλειές που θυμίζουν ξεκοιλιασμένες γάτες στην άκρη ενός αυτοκινητόδρομου και για φιλίες που κοντεύουν να σε κολλήσουν έρπη, ή που στην καλύτερη, απαγχονίζονται στη μέση του δρόμου για να σε κάνουν να τις θυμάσαι. Και αν καταφέρεις να τις κρατήσεις ζωντανές, αυτές ξερνάνε αγχωμένες σε κάθε στροφή, όλα όσα ζήσατε.
Τομάρια τελικά. Όλοι τους είναι τομάρια. Όλα ξεκινάνε με βάση τον εαυτό τους,τον συμπλεγματικό εαυτό τους,αυτόν προστατεύουν. Απανθρακώνουν τα συναισθήματα σου και συνεχίζουν θρασύτατα, με το καρβουνάκι που απέμεινε από αυτά, να ζωγραφίζουν μεγαλεία για να εντυπωσιάσουν την επόμενη λεία τους,αδιατάρακτοι.
Τα τομάρια! Πόσα delete πρέπει να κάνω πια...κοντεύει να κρασάρει το σύστημά μου. Πόσο πιο κει μπορώ να αποτραβηχτώ,στα σπήλαια της μεταπλαστής ψυχής μου!
Μεταπίπτω και μεταμελούμαι γιατί ρυπαίνω την εικόνα της ζωής μου με ελπίδες που δεν είναι δικές μου,με άχρηστα πρόσωπα και ζωές που ανήκουν σε αχρείους.Στειρεύω γιατί παρασχολούμαι με ανούσια συστήματα επίλυσης προβλημάτων που ανήκουν σε ανισόρροπους «γλεντζέδες» και που κατά βάθος δεν με αφορούν.
Κάποτε γογγύζω βλέποντας όλα αυτά και κατανοώντας, για άλλη μια φορά, το λάθος μου. Θα μπορούσα να τους έχω χρησιμοποιήσει εγώ πρώτη, σαν στόκους, στις τρύπες των τραυμάτων μου.
Σιγά τα τομάρια σας βρε...όσο και να προσποιείστε δε θα γίνετε ποτέ φρουτόδεντρα,δε θα δώσετε ποτέ καρπούς, παρά μόνο σκουριά και χαλασμένα στομάχια
η λύση είναι απλή:σταμάτα να δίνεις..κι αν δεις πως αλλάζει κάτι καλώς, αν όχι..υπάρχουν κι άλλα στη ζωή ;)
* candyblue
μ'αρεσεις πολυ,σ'ευχαριστω..
* avissos
μμμ..αυτο γινεται αλλα ειναι δυσκολο να αλλαξεις απο την μια στιγμη στην αλλη..και γιατι αυτο:γιατι εισαι φτιαγμενος αλλιως..ναι,πρεπει να αλλαξεις για να μην πληγωνεσαι,αλλα δυστυχως μετα δεν θα εισαι εσυ..
Σ'ευχαριστω,επλιζω να το κανω πραξη..
δεν αλλαζει ο ανθρωπος ποτε. Ουτε αυτος που δινει, ουτε αυτος που ρουφαει και μαλιστα δυο τετοιοι ελκονται πολυ μεταξυ τους
* prince of dakar
αυτο ειναι..κι αυτο ειναι το κακο..
Δημοσίευση σχολίου